Bugün, günlerden 10 Kasım. Bugün, tüm dünyayı önce korkuyla titretip, ardından önünde saygıyla eğilten, sarı saçlı, mavi gözlü, alnı ak bir kahramanın, hayata gözlerini yumduğu gün.

Öyle bir lider ki, 10 Kasım 1938’de bir konuşma geçiyor İtalyan radyolarında “Napolyon, Jül Sezar, Augustus; ayağa kalkın! Büyüğünüz geliyor!” ve o öldükten sonra, yaşarken edilememiş bir itiraf bırakıyor ardında, savaştığı düşmanın topraklarında.

“Dünyaya her yüz yılda bir dahi lider gelir. Maalesef bu yüzyılda Türklere denk geldi…” diyen Winston Churchill’in kıskançlıkla karışık saygısı gözleniyor bu sözlerinde… Ve o öldükten tam 82 yıl sonra bir zafer kazanılıyor doğuda, Şuşa’da. Azerbaycan halkı “10 Kasım’da sevinilmez!” diyerek zafer kutlama gününü değiştiriyor.

Böyle saygı duyulan bir lider. Ana yurdu demir ağlarla örüp, milletini muasır bir medeniyet yapmak için, geride kalmamak için gecesini gündüzünü birbirine katan bir lider. 1926’da “Barbar Türkler” algısını yıkmak için bir gemi yola çıkıyor İstanbul’dan. Milli imaj için yeni kurulmuş ülkenin aydınlarını meydana çıkarıyor, gövde gösterisi yapıyor Kurtuluş savaşında yendiği Avrupalılara… Hasta adamın bağrından çıkıp, onu ayağa kaldıran, “Ne Mutlu Türk’üm Diyene!” diye, göğsünü gere gere haykırabilen bir millet yarattı.

Öyle bir millet sevdalısı. O ki bir ağaç uğruna bir köşkü kaydıracak kadar doğa sevdalısı. Bu anlattıklarımız onu anlatmak için öyle sığ, öyle yetersiz, öyle anlamsız ki. Milletçe en büyük emelimiz ona yaraşır bir millet olmak olmalı. Ne demiş Büyük Atatürk? “Hayatta en hakiki mürşit ilimdir, fendir.” İlimden şaşmayan, milli bilincine sahip çıkan, doğaya, toprağa sahip çıkan bir millet olmak ona borcumuzdur.

Şehitlerimize borcumuzdur. Çünkü vatanı vatan yapan üstündeki kandı. Ve bu vatan o kanlarla yıkandı…