Bazen bir el uzanır beklemediğiniz, ummadığınız anda bir dost eli.

İçten, sevgi dolu, yalansız riyasız, beklentisiz.

Benim omzuma da işte böyle bir el dokundu. Ta bundan altı yıl önce bir konferans için gittiğim Antalya’da. Kalbi, yüreği, gönlü bol bir Gazeteci Orhan Kurter’di o dost elin sahibi. Bu yaptığım köşe yazarlığının ilk tiyolarını vermişti o gün, cesaretlendirmişti ve “Yaparsın demişti.

Yılların tecrübeli gazetecisi, vizyonuyla, bilgi birikimiyle, hiç eksilmeyen enerjisi ve o güzel çocuk kalbiyle teşvik etmişti beni.

Hani size kendinizi iyi hissettiren insanlar vardır ya tam da öyle.

Her koşulda sizi dinleyen, anlayan, iyi gününüzde, kötü gününüzde yalnız bırakmayan, sizinle ağlayan, sizinle gülen…

Günümüzde pek de sık rastlanmayan bir karakter yani Orhan Kurter Abim, eksiği yok fazlası var.

Sevginin, dostluğun yozlaştığı günümüzde az bulunan türden yani.

Sağolsun, varolsun böyle samimi ve sahici dostlarımız…

Bazen kırk yıllık dostunuzu bulamazsınız yanınızda. Ya yoktur ya da yokmuş gibi davranır.

Bazen de beklemediğiniz bir el uzanır omuzunuza, Orhan Abi misali, “Ben buradayım” der gibi…

Ama ne yazık ki, vefa ve dostluk neredeyse yok gibi günümüzde. Oysa eskiden bir dayanışma, bir mahalle kültürü vardı.

Karşı evdeki komşu anneler, adeta baba yarısı amcalar, köşe başındaki mahallenin bakkalı, manavı, kasabı. Terzi Mualla, kuaför Müzeyyen, mahallenin kızına yan  bakmayan şık delikanlılar, çiçek gibi kızlar…

Renki tayyörlü, rugan ayakkabılı, salon hanımefendileri…

Çocukluğuma denk geliyor bütün bunlar. 70’lerin sonu, 80’leri de içine alan paha biçilmez güzel yıllar.

Bir tepsi böreği komşularla paylaştığımız, çayın her daim dostluklar kadar sıcak olduğu, çat kapı misafirliklerin, yalansız dolansız çalınan kapılar…

İyi hatırlıyorum o yılları, ancak 90’lı yıllarla birlikte eksildiler.

Dünyamız değişecek sandığımız, modern çağ hayalleri kurduğumuz, milenyum çağı denen 2000’li yıllarla iyice yozlaştığımız ve tarih olan mahalle kültürümüz…

En sevdiğim cümle de şuydu, “Müsaitseniz, annemler size oturmaya gelmek istiyor?”

Ne kadar güzel, ne denli naif ve ne içten bir cümleymiş değil mi, çocukluğumuzdan kalma. Uzaklarda kalan yıllar, uzak olan dostlar…

Ya da kalbi, yüreği uzak olan dostlar diyelim.

Mutlu bir haftasonu dileğiyle, sevgiyle kalın…