Olumsuz hava koşulları sebebiyle Akhisar-Balıkesir karayolunda oldukça uzun bir süre mahsur kaldıktan sonra Bursa’ya ulaştık. Kurtarma ve yardım çalışmaları hakkında fazla yorum yapmak istemiyorum çünkü hava ve yol şartları çok ağırdı. Fakat daha iyi olmalı, vatandaş bu kadar mağdur edilmemeliydi.
Kurtarma çalışmalarındaki sıkıntılara ve hava şartlarının ağırlığına rağmen insanlarımızın her zaman olduğu gibi zor zamanlarda birbirine kenetlenmesi ve yardımlaşması mutluluk vericiydi.
Birbirine yemek çay su ikram edenler, araçları itmek için yardıma koşanlar, yolda kalanları taşıyanlar, kapılarını mahsur kalan vatandaşlara açanlar…
O zorluğun içindeki müthiş güzelliklerdi! Ortamdan yararlanarak fırsatçılık yapmaya çalışan hiç kimseyi görmedim. Bu da bana ayrıca mutluluk verdi.
Bu topraklar işte böyle yerler. Burada doğmak ve yaşamak büyük nimet! Yaşamayan bilmez, yaşayanlar ise kıymetini yeteri kadar takdir edemez. Bu topraklarda GÖNÜL diye bir kavram var; uğruna şiirler yazılan, ağıtlar yakılan, türlü türlü şarkılar bestelenen. İlginç ama gönlün yabancı dillerde tam bir karşılığı yok. Gönüllü yapılan işler güzel olur, insanlara mutluluk ve huzur verir. Güzellikler gönülden, gönül ile irtibatlı olmaktan gelir.
Hayat şartlarının ağırlaşması, teknolojinin insan yararına değil de sömürü amacıyla kullanılması, iş yoğunluğumuzun ve hep maddeyi çoğaltma düşüncelerimizin artması sonucu son yıllarda gönülle irtibat gitgide azaldı.
Gönülle irtibat azalınca milletimizin doğal vasıfları olan güzellikler genellikle zor zamanlarda ortaya çıkıyor, bize eski güzel günleri hatırlatıyor.
Güzellikleri çoğaltmanın yolu gönülle irtibatı arttırmak! Gönülle irtibatlı olmak demek, kendimizde olmak, vicdanımıza uygun yaşamak. Bunun için hep dışarıda olan projektörümüzü kendimize döndürmemiz, dikkatimizi kendi içimize yöneltmemiz gerekli.
Dedelerimiz, babalarımız neyse, biz de onlar gibi olabiliriz. Onların gönülle irtibatı olduysa bizim de var. Hatta bu en doğal hakkımızdır ve Dünya’da bunu yaşamaya en layık insanlar da bizleriz…
