Her 18 Mart tarihinde içime bir hüzün çöküyor.

O gün dünyanın adeta merkezi Çanakkale oluyor ve bir Çanakkale Şehidi’nin torunu olarak, hiç tanıma fırsatı bulamadığım, Bulgaristan’ın Şumnu kasabasından Mustafakemalpaşa’nın Yamanlı Köyü’ne göç eden Hamdi Dedem ile birlikte, memleket sevdası uğruna oracıkta toprağa düşen 250 binden fazla vatan evladını yüreğimin derinliklerinde hissediyorum.

Biliyorum ki, onların her birinin destansı öyküleri var ve bu kutsal hikayelerin de bir çoğu, şehit düştükleri yerde toprağa karışarak, sır olup uçtu, kutsal ruhlar dünyasındaki yerlerini aldı.

Rahmetli Asiye Babaannem, 21 yaşındaki babası Hamdi Dedem cepheye çağrıldığında daha 40 günlük bebekmiş.

Ne bebeğini öpüp koklayabilmiş Dedem, ne de Babaannem onun boynuna bir kez olsun, “Babacım” diyerek sarılamamış düşünebiliyor musunuz?..

Aile büyüklerimizin anlattıklarına göre en son bulunduğu cephede cephaneyi korumakla görevliymiş Hamdi Dedem.

Düşman saldırısı arttıkça kuvvetlerimiz, bir sonraki hattı korumak ve yeni bir cephede tertibat almak üzere geri çekilme kararı almışlar.

Çok hızlı hareket etmeleri gerektiği için de elde kalan cephaneyi taşıma imkanları olmadıklarını söyleyerek, Rahmetli Hamdi Dedeciğime de, “Hadi buradan derhal gidiyoruz” demiş üstleri.

“Cephanem benim namusum, ölürüm de bırakmam” olmuş onun cevabı…

Komutan ne dediyse ikna olmamış ve ilk defa emre itaatsızlık yapmış benim Vatansever Hamdi Dedem.

Son kurşununa kadar direnmiş ve kanının son damlasına kadar korumaya ant içtiği, birlikte havaya uçmayı dahi göze aldığı onur abidesi cephanesi, onun şehadete erdiği şehitlik mekanı olmuş.

Biliyor musunuz Sevgili Okurlarım,

Benim Çanakkale Şehidi Hamdi Dedeciğimden bir şehitlik madalyamız bile yok.

En az onun kadar gururlu olan, fedakar eşi Rahmiye Ninem ve onun kendisi gibi gururlu kızı Asiye Babaanneciğim uygun görmemiş çünkü, ne madalya önerisini ne de şehitlik maaşını…

“Onun yaptığı kutsal vatan görevinin onurunu, madalyaya da maaşa da değişmeyiz. Eriştiği şehadet mertebesi sadece bize değil, bütün sülalemize yeter” diyerek asla kabul etmemişler.

İşte ben her 18 Martlar’da, bu büyük vatan savunmamızı, tüm şehitlerimize minnet duyarak ve kendi ailemdeki bu mütevazi hikayemizi gözlerim buğulanarak, ardından da sicim gibi süzülen göz yaşlarımı kalbime akıtarak hatırlarım.

Nur içinde yat Sevgili Şehit Hamdi Dedem…

Mekanın cennet olsun benim onur ve gurur abidesi Çanakkale Şehidi eşi, dik duruşlu Rahmiye Ninem ve onun gururlu kızı Asiye Babaannem…

Şehit Hamdi Dedem gibi aslında görünmeyen kahramanların destanıdır Çanakkale ve bir amaç uğruna tek vücut olmuş insanların imkansızlıklar içinde neler başardığının kanıtıdır.

Çanakkale; anaların, bacıların, gelinlerin kızların ilmik ilmik ördükleri; eşinden, aşından feragat ederek bizlere emanet ettikleri vatandır.

Bu topraklar da, bütün umutların yok olduğu bir anda, küllerinden yeniden doğan asil bir milletin kanıyla suladığı, canıyla kazandığı vatandır.

Bu vatan da, yedi düvel üzerimize kabus gibi çöktüğünde, tek yürek olup şehit olan ana kuzularının, koyun koyuna yattığı kutsal topraklardır.

Bu topraklar ise Seyit Onbaşı’ların,

vatana kurban edilmek için kınalar sürülen 15’lilerin taşla, kazmayla düşmana geçit vermeyen Mehmet Çavuş’ların, Hamdi Dedem’lerin Türk’e yurt yaptığı vatandır…

Büyük Atamızın, “Ben size taarruzu değil ölmeyi emrediyorum” sözü üzerine bir büyük destanın yazıldığı topraklardır bu vatan…

Aynı zamanda bu topraklar; hakkı olmadığı için bir tek ağrı kesiciyi bile oğluna vermeyen hekimlerin, vatan uğruna bacaklarını feda eden babaların, varını yoğunu ortaya koyan anaların, sonunu hiç düşünmeyen 15’liler gibi, o güzel, cesur ve kararlı insanların vatan yaptığı tarihi şanlı ülkemizdir.

Bir şehit torunu olarak, Çanakkale şehitlerimizi saygıyla ve şükranla anıyor, onların gururlu fedakar eşlerini, çocuklarını, torunlarını da sevgiyle selamlıyorum.

Mutlu bir hafta dileğiyle, sevgiyle kalın…