Hayal peşinde koşanlar

Bugünlerde pek çok kişi, gerçekleşmesi uygun olmayan hayaller peşinde koşuyor.

Kimileri, birbirlerinin kuyularını kazarken, kimileri de birlik beraberlik adına insanları alt üst etmenin hesapları içinde çabalayıp duruyor.

İnsanları anlamak pek mümkün gibi değil.

Her kafadan ayrı sesler çıkıyor.

Kim, kiminle, ne zaman, nasıl ve nerede ne gibi işler yapmış? Bu soruları herkes birbirine soruyor ama, kimsenin kılı kıpırdamıyor.

Memleket, menfaat dünyasıyla birleşmiş. İnsanlar, birbirleriyle işleri, güçleri olduğu sürece arkadaşlık yapıyorlar. Sonrasında, menfaat birlikteliği bittiği zaman, en iyi arkadaşlıklarında sonuna geliniyor.

Geçtiğimiz günlerde eski bir siyasetçi ile karşılaştım. Bu konuları görüştük.

Kendisi, Bursa’da il başkanlığı yaptı. Milletvekilli seçildi. Bakan oldu. O dönemlerde, arayanların, sorunların, hal hatır so6rmayı bırakın, özel araçlarıyla özel şoförlük yapmak için sırada bekleyenlerin haddi hesabı yoktu.

Sonra, devran değişti.

Her insan gibi, görev ve rütbelerin geçici olduğunu iyi bilen bu başkan, bugün siyasetin tam göbeğinde değil, bir kenarda durup olan biteni izlemekle meşgul.

Yine de siyasetten ayrılamıyor.

Parti içindeki sen-ben kavgalarının getirdiği bugünkü noktada, bir zamanların allı şanlı gösterişli siyasi arenadaki aktif aktörlerin bugünkü durumlarını çok iyi analiz ediyor. Geçmişten ders çıkarıp, yarına güvenle bakmanın en güzel örneği bence bu siyasi kişi.

İsmini yazmamı istemediği için bende kendisinden söz ederken, eski bir siyasetçi ifadesini kullandım. Ama, bu satırları okuyanların eski siyasetçimizin ismini yazmasam bile kim olduğunu anlamaları gayet normal.

Çünkü, Bursa’ya mal olmuş bu kişinin her söylediğinde ibretlik hikayeler mevcut.

Mesela, aynı partili iki milletvekilinin kavga etmesiyle, iki guruba ayrılan partilerinin hızla eriyip gitmesi, bugün tabela partisi haline gelmesi gibi örnekler, gerçekten ibretlik.

Bir başka ibretlik olay ise, siyasetçilerin, rütbe ve cübbeye kavuştukları zaman kendilerini Kaf Dağlarında görmeye başlaması gibi.

İşte en kötüsü de bu olay.

İnsanlardan uzaklaşıyorlar. Yanında bulunan birkaç çıkarcının önlerine gösterdikleri yolu, sanki kurtuluş sanıyorlar. Bilmiyorlar ki, yürüdükleri o yolda, yanlarında taşıdıkları, güvendikleri, fakat el etek öpmekten, ona buna yalakalık yapmaktan başka bir işe yaramayan insanlarla beraber kendileri de, gelecekleri de itibarları da yok olup gidiveriyor.

Ne diyeyim, kader böyle işte.

Hayal peşinde koşanlarla, hayalleri gerçek olanlar arasındaki farkın da anlamı zaten bu değil midir?

Bir bakarsınız, o çok güvendiğiniz, yere göğe sığdırmakta güçlük çektiğiniz insanların sizi terk edip gitmelerini hayretle izler hala gelmişsiniz.

İşte o zaman hayalle gerçek ortaya çıkar. Ama iş işten çoktan geçmiş olabilir.