Ve eylül ve sonbahar..
İlk bakışta bir hüznü çağrıştırıyor.
Murathan Mungan, “Her ömrün bir Eylül’ü var”, Cemal Süreya, “Dedim ya, Eylül’dü.. Savruluşu bundandı kimsesizliğimin..” derken ne de çok şeyler anlatırlar.
Ağustos sonu gelince, şairler “Aylardan Eylül, mevsim sonbahar” diye başlar yazmaya.
Eylül; “uzaklara” gidenlerimizle bir ayrılık mevsimidir.
Eylül; yaprakları da ayırır ağaçlarından hasret rüzgarıyla..
Her Eylül hepimiz için çok farklı, çok da anlamlı.
Kimimize göre, hayatın kavşağı..
Kimimize hüzün kadar değişimi, umudu da anımsatıyor.
Eylül; aşk, ayrılık mevsimidir de..
Herkes kendine bir pay biçiyor Eylül’den…
Kimisi ömrüne benzetiyor, kimisi yarına, kimisi de yarine…
Kimine sevgi ve aşkı getiriyor, kimine yeni ufuklara yelken açtırıyor.
Eylül’ün hüznüne tanık olanlar da var, yeni bir başlangıcın umudu kılanlar da…
“Eylül bir ay değil, bir aylık ayrı bir mevsim..”
***
Bu eylül, yılın en güzel dönemi olsun.
Hepimiz, “Eylül ne iyi etti de geldi” diyelim.
Bu Eylül, yeni bir başlangıç olsun.
Yeni umutlara, hayallere, güzel günlere…
Hani kimimiz deriz ya; “Beyaz sayfa açalım” diye.. Tam da öyle.. Mutsuz, kötü, acı dolu, karamsar duygulardan uzakta kalmak, bir şeylerin üzerini silmek, yeniden başlamak gibi..
Eylül’ün yağmurları gibi tüm güzellikleri üzerimize yağsın.
Ataol Behramoğlu da, Eylül’de “yeniden başlamaktan” yana..
“Eylül sabahının serinliğini,
Yaprakların serinliğini
Ciğerlerime dolduruyorum.
Sessizlik ve serinlik birleşiyor.
… Her zaman yeniden başlamak
duygusu doğuyor içimde..
Her uyanışımda düşmanlarımı bağışlıyorum.
Daha çok seviyorum dostlarımı
Her uyanışımda..
Eylül sabahının serinliğini
Yaprakların serinliğini
Yüreğime dolduruyorum”
İyi Eylüller..