Bu kaçıncı gün biz unuttuk.

Ama sanırım onlar unutmuyor.

Onlar kim mi?

Kirli savaşın, masum çocukları.

Kimi metrolarda doğuyor, kimi beton sığınakların soğuk zemininde kaskatı kesilmiş durumda, yanakları dudakları morarmış, elleri ayakları buz kesmiş uyuyor.

Ne uğruna?

Efendilerinin koltukları, menfaatleri, iktidarları uğruna.

O nedenledir ki, dünya üzerindeki her lanet savaşın ardında, mutlaka hasta karakterli arsız despotların imzaları oluyor.

İşte şimdi de soğuk yüzlü, duygusuz ifadeli, tavır ve davranışları mekanik bir robottan farksız Putin’in, Ukrayna üzerinden dünyaya yaşattığı zalimliğin şokunu yaşıyoruz.

Aslında savaşın da kendine özgü kuralı, kaidesi, haysiyeti vardır değil mi?

Asker askerle, ordu orduyla savaşır, özeti budur.

Bu savaşta ise koskoca rus ordusunun adeta sivillerle savaştığını görüyoruz.

Bombalanan binalar, evler, barınaklar, tankların ezdiği sivil araçlar, hedef gözetmeksizin ağır makinalı siliyorum arla taranan yerleşim yerlerindeki konutlar vs..

Asker askere, göğüs göğüse mertçe yapılan savaşların yerini, ne yazık ki savunmasız sivillerin kalleşçe katledilmesi aldı.

Ekranları her açtığımızda masum çocukların gözü yaşlı görüntüleri, çaresiz annelerin yakarışları, doğup büyüdükleri, yaşadıkları şehirleri korkuyla terketmeye çalışan çaresiz insanları görüyoruz.

Kahrolmamak elde değil.

İnsanı en fazla da ileriye gitmesi gerektiğini düşündüğümüz insanlığın maalesef çok daha geriye gittiğini görmek üzüyor.

Merhamet, vicdan, acıma duygusu gibi insana özgü değerlerin bir bir kaybolduğuna tanık olmak, savaşların bu kötü gidişi daha da hızlandırdığına şahit olmak üzüntümüzün katlanmasına neden oluyor.

Her savaş insanlık adına yürek yakan görüntülerle hafızalara kazınıyor ve dünya tarihinin utanç sayfalarında yerini alıyor.

Bu savaş da onlardan biri, bunda hiç kuşku yok.

Bir ülke, kendinden her açıdan kat ve kat güçsüz bir ülkeyi bütün dünyanın gözü önünde adeta boğazlıyor.

İnsan hakları deyince atıp tutan adı büyük kendi küçük ülkeler kınamaktan veya bir kaç etkisiz yaptırım açıklamaktan başka bir şey yapmıyorlar.

Sonuç olarak hep birlikte insanın insanı bir defa daha tükettiğine tanık olmanın ezikliğini duyuyoruz.

Dünyadaki bu yok ediş daha ne kadar sürecek bilinmez.

Ama bilinen bir şey var.

Bu yok edişler, koskoca bir insanlığın topyekün yok oluş sürecini  alabildiğine hızlandırıyor.

Allah sonumuzu hayır etsin.

Her şeye rağmen umutlu bir hafta dileğiyle, sevgiyle kalın…