Mevsimler yas tutmaktan kurtulur mu bir gün?

Yeryüzünün kiri pası kurşuniye çevirmişken masmavi ufukları, havanın kokuşmuşluğundan ciğerlerimize ferah bir nefes çekmek yerine türlü zehri solurken.

Yavaş yavaş kastedilirken ömrümüze;

Bir fırtına çıkar, her şeyi kasıp kavuran, yıkan, sağlam zemine oturmayan ne varsa söküp atan.

Göz gözü görmez olur, dışarıya açılan tüm pencereleri kapatır en güvenli bildiğiniz yere sığınırsınız.

Belki evinize, belki başka bir yere…

Sonra usul usul sükunete bırakır yerini, rüzgarın öfkesi .

Yağmurlar başlar ardından, yağar, yağar…

Fırtınadan kalan enkazı alır götürür uzaklara.

Sonra ne o kurşuni anlar kalır ortada.

Ne de amansız yağmurlar.

Işıl ışıl bir günün ortasında huzuru bulursunuz.

Hele bir de gökkuşağı gülümsemişse yukarılardan.

Şükredersiniz bu güzelliğe, güzelliğin sahibine!

Ya ruhumuzda kopan fırtınalar, savrulup giden insanlar,

Yüreklerde çöreklenip hayatımıza kast eden o dinmez sancılar!..

Güçlü bir rüzgar hepsini katıp önüne

Götürür mü hiç dönemeyecekleri yerlere?

Sonsuzluğa uzayan bu yolda

bir kahır mektubu bırakıp geride kalanlara

Tarumar edilmiş umutlarına birer dinamit koyup

mahsun yüreğini alıp avuçlarına

Gurbete mi yol alır gene “gurbet kuşları”?

Mevsimler yas tutmaktan kurtulur mu bir gün?

Güllerse ağlamaktan!

Hasret sancılarını atıp en derin kuyulara

Vuslatla taşır mı sonsuz huzura?

Sonra en delisinden yağan yağmurlar

Gökkuşağını sunar mı sevdalısına?

Ne amansız yağmurları söndüren rahmet

Gülistana döndürür mü bu çorak gönülleri,

Işıldar mı feri sönmüş o gözler,

Umutla bakar mı bir daha yarınlara?

Ve İnsanlık, insanlığına döner mi tekrar,

Çocuklar uyanır mı aydınlık sabahlara?