Fotoğraf; Cumalıkızık’tan..
Bu tarihi Osmanlı köyünün sokaklarını dolaşırken çocukluğuma da giderim.
İçinde; annemin, babamın, kardeşlerimin de olduğu, çocukluğumun güzel insanlarını ağırlayan o evler, içimde burukluk yaratan anılar aklıma gelir.
Yaşayan bilir; akla gelir de, insanın içini bir hüzün de kaplar.
Biraz mutluluk, biraz huzur, çokça burukluk.. Öyle işte..
Bu fotoğraf; böyle bir yazıyla anlatılası değildir.
Romanlara, ansiklopedilere sığmaz..
Biz iyisi mi; o günleri, Hümeyra Gün’ün çok kişinin hislerini, yaşanmışlıklarını da yansıtan şiirine kulak verelim. İçinde o yılları, o yılların güzelliklerini, dostlar gibi eski evleri şöyle bir soluklayalım:
   “Eski evler kadim dostlar gibidir.
Hep hazırdır seni bağrına basmaya.
Kapıları kilit bilmez.
Açar girersin..
Avlusuna attığın ilk adımda,
karşılar seni tanıdık kokular.
Ah, kaynayan reçel,
Anne şefkati gibi çorba,
Vefayı anımsatan kahve,
Şifacı bir el gibi
dokunur kanayan yerlerine.
İçin ısınır aniden.
… Uzanmıştır çocukluğun
ak saçlı ninenin dizine.
Gezinirken elleri saçlarında,
iyilerin hep kazandığı bir masalda
kötüleri kovarsın Kafdağı’nın arkasına.
… Mutfakta pişmiştir akşamın nevalesi.
Çoktan ayrılmıştır komşu teyzenin hakkı.
Birazdan sokak kapısı açılır gıcırtıyla.
Gelmiştir evin babası.
Koşturur çocukluğun, koşturur sevinçle.
Uzatırken terliklerini, sarılırsın dizlerine.
‘Bana ne getirdin ‘der, açarsın avuçlarını.
Vardır cebinde mutlaka
kağıda sarılmış bir lokum
ya da bir avuç akide şekeri.
… Sıcacıktır eski evler.
Duvarlarına sinmiştir sevgiler.
Zaman yorar ya her şeyi.
Yıpranır onlar da gün be gün.
Ama hiç şikayet etmeden
saklarlar anılarımızı.. “
Sevgiyle, saygıyla..