Oysa ki insanız!

Bana yıldızlarımı geri verin!

Saba yeliyle savrulup giden umutlarımı,

O masum çocuk yüreğimi,

Tarumar ettiğiniz gül bahçemin

Misk-i amber kokan duygularını.

Bana dünlerde yitip giden o masum bakışları,

Yalan olan sadakat yeminlerini,

Ahde vefayı, güveni ve dostluğu,

Çaldığınız tüm güzel duyguları verin geri.

Koca koca kentlere sevgi yolları döşeyin,

Ki; yolu sevgiden geçen her yürek

Oralarda can bulsun.

Gülleri, akşam sefalarını ve hiç solmayan kasımpatıları ekin

Kuş cıvıltıları eksik olmasın,

Huzurla donatın sokakları.

Aç bakışlarla incinmesin yürekler.

Dünde kalan ne varsa yok ettiğiniz

Hepsini geri verin!

Ben ki insanım; İçinden çıkılmaz bir hal almış

Gelin görün ki insan yanım.

Bir yanım yangın yeri, diğer yanım uçurum.

Kaçıp gitsem bitmez nefessiz çığlıklar,

Yanıp da kül oluyor yaşanacak yarınlar.

Ufuklardaysa katran karası ayıplar!

Ne uzanan elleri tutasım var,

Ne çağrılara verilecek cevabım.

O kadar bitmiş, o kadar tükenmişim.

Ve çağların en büyük ayıbını yaşamakta zamanlar,

Gözler kör bakar olmuş, diller ise hep lâl.

Hep yalnızlık kuşanmışız, her yanda prangalar.

Namlunun ucundaki barut kokusu sinmiş

Soluduğumuz bahar akşamlarına.

Cellatların kirlenmiş ellerinde

Lokma lokma edilen canların feryadıyla,

Çağlar kapanıyor,

Zulme doğru yol alıyor gemiler.

Dünyanın katline fermanlar yazılıyor

Ve yine dünya sadece seyrediyor.

Ben insanım oysa ki;

Güzelliklere layık, hep güzeli özleyen

Ve insanca yaşamayı bekleyen!