Hayata açılan köprü

İnsan…

Kültürel etkinliklerle, okuduklarıyla, izledikleriyle bağını kuruyor hayata.

Bakış açısı netleşiyor…

Sanat, bu bakış açısını genişletiyor.

Esnetiyor insanı.

Kalıplaşmış tutumların esiri olmaktan çıkarıyor.

Ki insan, sanat eyleminin içindeyse, bu daha çabuk gelişim gösteriyor.

Hayatla bağ kurmanın ötesinde, hayatı anlam kazanıyor.

Biliyor ki o zaman;

Gel-gitleri gibi dünyanın, yaşadığı hayatın da sonlanacağını…

Biliyor ki o zaman;

Hayat yalnızca, yemek-içmek, yatmak-kalkmaktan, dedikodudan ibaret değil.

Biliyor ki o zaman;

Kendisine anlamsız hedefler koyarak, eşyanın esiri olunmayacağını…

Biliyor ki o zaman;

Hayat yaşandığı süre güzel…

***

Ne yapıyor insan?

Koparmışsa dünyadan bağlarını, sanattan bihaberse;

hayatın güzelliği onun için; satın almayla özdeşleşiyor…

Hedefleri de satın alma üzerine kuruyor…

Çalışıyor, kazanıyor; ‘ev’ alıyor, doymuyor evler alıyor…

Arabalarını çeşitlendiriyor…

Her şeyin iyisini almak için çabalıyor;

Her şeyin kötüsünü yaşıyor…

***

Zor değil o kadar, hayata daha geniş perspektifle tutunmak…

Dini açıdan baktığımızda, ‘ölümlü dünya’ götüremeyeceksin ‘öbür’ tarafa malını mülkünü…

Bilimsel açıdan baktığımızda, ne ekersen onu biçersin…

Geleceğin çocukların da kararacaktır, aynı kaos içinde…

***

Güne gülümseyerek ve hayatımıza yeni değerler kazandırmak, yeni bağlar kurabilmek için;

Sinemalara koşalım, perde diyen tiyatrolarda buluşalım, konserlerde coşalım…

Önümüzde bir köprü var…

Yol ayrımı…

Ya görmezden gelip hayatın içinde yitip gedeceğiz;

ya da ışığa yürüyeceğiz…

Sakladığınız duygu, yüreğinizdeki ölüm gibidir

Ne yapmalı?

Nasıl yapmalı?

Azıcık kitap dünyasıyla ilgili, ya da sol kulvara bakanlarda ki çağrışım belli gibidir… Ne yapmalı, nasıl yapmalı… iki kitap…

Hayatın içinde de sürekli karşımıza çıkan ya da kendimizin sorguladığı sorulardır aslında…

Ne yapacağımızı, nasıl yapacağımızı kestiremediğimizde de bazen dostlara yönelttiğimiz sorulardır…

Kimi zaman ise çaresizliğimizin açıklaması gibidir…

Herkes kendi derdinde asıl olan bu, suretlerimiz ise takibinde…

Dönüşlerini bilmiyor ya da olumsuz olabileceğini kestiriyorsak…

Soruları sessizce gömdüğümüz az mı?

Hayat…

Oksijen… su…

O kadar basit öğrendik ki…

Her şeyi sudan ibaret gibi algıladık…

Ye iç çıkar gez eğlen…

Havan da varsa, içecek suyun da…

Boşver gitsin…

Hayat…

Öylesi basit algıladık ki…

Olayların seyrinde alışkanlığa dönüşebildi hüzünler, acılar…

Ölüm, korkuların başladığı an…

Yok olma, varken yok olanların korkulu eşiği…

Ölüm, hiç yaşamamış gibi sudan ibaretse ömür, korkular neye yarar?

Öylesi yaşamalı ki insan, öylesine tutunmamalı hayata…

Öylesi gülümsemeli ki insan, öylesine yaşamamalı hiçbir duyguyu…

Öylesine çok sevmeli ki insan, hayat aşka, ölüm başlangıca dönüşebilmeli…

Sakladığınız duygu, yüreğinizdeki ölüm gibidir…

Değişme üzre birkaç kelime

Günlük siyasetin içinde kirleniyoruz…

Recep mi Kemal mi?

Devlet ne yapar?

Çok mu önemli?

Bugüne kadar kim ne yaptıysa devamı çok farklı mı olacak…

Öyle hayaller kuruyoruz ki sanki gelip biri bizi kurtaracak.

Yüreğimizde umut olsun, önce kendimize inanalım…

Günlük ilişkiler içinde kirleniyoruz… Dostluklar, arkadaşlıklar, sevgiler… Kim ne kadar bende, ben kimin yüreğinde ne kadar yer alıyorumu düşünmeden, kendi düşlerimizin oyununda seyrediyoruz yaşamı.

Bir durmalı…. Bir soluklanmalı… Bir bakmalı hayata dair her şeye… Kim nerede? Ne kadar olmak derdinde?

Her şeye karşın yıkmamalıyız sevgileri… dünyayı, insanları, ilişkilerimizi değiştirme çabasına ulaşmak için önce kendimizi sorgulamalı, kendimizi formatlamalıyız belki…

“Herkes insanlığı değiştirmeyi düşünür, ama hiç kimse önce kendini değiştirmeyi düşünmez…” Tolstoy