İnsanlığın bittiği nokta

Yazmak bir tutkudur…

Vahşeti yazmak ise ölüm gibidir…

İnsanlar yerde, paramparça…

Hala siyasetçiler, yazarlar; olayın vahametinden çok, kısır döngü içinde…

Ölüm üzerinden siyaset…

Can üzerinden nemalanmak…

İnsanlığın bittiği noktadan başka ne olabilir?

***

Tezgah büyük…

Tezgahtarlar da küçük değil…

Böylesi büyük tezgahları, kişiler ve kurumlar üzerinden ifade etmek ise zavallılıktır…

Onlar olsa olsa ‘piyon’ olabilir…

Kurtuluş savaşından bu yana, emperyalizmin ülkemiz üzerinde oynadığı oyunlar hala görülmüyor mu?

İktidarlar ya kullanıldı, ya da oyunların içinde kaybolup araç oldu…

Türkiye üzerine tezgah büyük…

Tezgahtarı değil, tezgahçıları ne zaman görebileceğiz?

***

Bir de sakin olabilmeyi becerebilsek…

Sıcağı sıcağına ‘savaş’ naraları atmasak…

Olayların vahametini kavrayıp, soğukkanlı değerlendirebilsek…

Ülke çıkarları gereği sağlıklı değerlendirme yapabilsek…

***

1970’li yılları hatırlamak gerek belki…

Senaryo farklı olabilir, oyun farklı değil…

Siyasi partilerin ‘oy’ ve ‘iktidar’ kavgası…

Halkı galeyana getirip 12 Mart darbesinin zeminini hazırlama…

Ve çalışanların hakkının gaspından, özgürlüklere set çekilmesi sonucuyla yüzleşilmesi…

İdam sehpalarının kurulması…

1980’li yılları hatırlamak gerekir belki…

Senaryo yine farklı olabilir…

Yine siyasi partiler, yine ‘oy’ ve ‘iktidar’ kavgası…

Birbirine düşürülen halk…

Bu kez 12 Eylül darbesi…

Hatırlayamadığımız 27 Mayıs darbesi de var…

Asılanlar, yitip giden canlar…

***

Geldiğimiz nokta…

Daha profesyonelce tezgahlanan yeni oyunlar, yeni senaryolar…

Daha profesyonel tezgahçılar…

Aynı ‘Mavi Marmara’ sendromunda olduğu gibi, ‘ölüm’ yolculuğuna çıkarılan canlar…

Herkes bir sussa…

Yaşananların, katliamların ayırtına varsa…

Sivas’ı, Maraş’ı, Çorum’u bir hatırlasa…

Hala ve hala, acıdan beslenmeye çalışmasa…

İnsanlığın bittiği noktadayız…

O noktadan ‘insanlığı’ yakalamak da, yitirmek de bizim elimizde…

Yazma tutkusu mu?

Boş verin gitsin, nokta…