Işık ve sevgiyle güle güle kardeşim

Yazmak bazen zordur…

Hele hele bir kardeşinizi, dostunuzu, meslektaşınızı yitirdiyseniz…

Alican Tarakçıoğlu…

2000’li yılların başında…

Sanat buluşturdu bizi…

Alican, Burhan, Emre, Didem…

Buluştuğumuz nokta ise Bursa Sanat Merkezi…

Ruhuyla, bedeniyle sahne sanatlarında başarılı olabilecek bir isimdi…

Genetik olarak da yatkınlığı vardı desem yalan olmaz…

Maalesef, sanat işleri umduğumuz gibi gitmeyince…

Ben yeniden diğer mesleğim gazeteciliğe döndüğümde, o da benimle birlikte basın kulvarına adım attı…

Çalışkan…

Umutlu…

Spor gazeteciliği…

Ardından gazeteciliğin diğer alanlarına geçiş…

Ve…

Televizyon…

Her kulvarda kendini adım adım kanıtladı…

***

Belki tuhaf gelecek size ama…

Hangi alanda çalışıyorsa…

Hep dik durdu…

Eğilmedi…

Sözünü hiç kimseden esirgemedi…

Bazen…

Sırf bu yüzden…

Eğilip bükülmediği için sıkıntılar da yaşadı…

Ama…

Hep umutlu oldu…

Hep gülümsedi…

***

Ve her ziyarete gelişinde…

Telefonda konuşmalarımızda…

Hastalığa yakalandığı dönemlerde dahi, umutsuz olmadı…

Hiçbir zaman ne umutsuz oldu, ne de gülümsemesini yitirdi…

Ve her yeni bir işe adım attığında…

Ve her farklı bir girişimde bulunduğunda…

Buluştuk…

Fikir alış-verişinde bulunduk…

Sürekli kendini geliştirdi…

***

Ve bir şansı da, çok iyi bir eşe sahip oluşu…

İnanılmaz güzel yürekli anne-babaya sahip oluşuydu…

Onlar da isyan etmeden, üzüntülerini bastırarak, Alican’a yaraşır bir şekilde uğurluyorlar onu…

Dedim ya yazmak zor böyle zamanlarda…

Hele hele sizinle büyümüş bir dost, arkadaş ise…

Saygısı, sevgisi ile örnek bir insansa…

Dayısının dizeleriyle noktayı koymalı yazıya, ışık ve sevgiyle…

“Bir gün, bir bakacaksın, bugün dün

Yarın bugün, ulaşılmaz öbür gün

Bir şey anlamadım

Daha mı? , dahası yok, bu herşeyin ötesi

Herşeyin ötesine geldin, başlangıcına yani”