Dünya hayatını anlayamadan, kavrayamadan, tam mana derinliğini çözemeden, yat-kalk, iş-ev arasında git gel derken bir de bakıyorsunuz ki bitivermiş. Bu mu dünya? Dünya, bunların için mi? Kesinlikle hayır. İnsanın dünyaya gelişiyle birlikte temel ihtiyacı olan yeme ve barınmaya sahip olmak için bir mücadele içerisinde kendisini buluveriyor. Bu hayatta en zor olan bu temel ihtiyaçlara ulaşabilme güçlülüğüdür. Barınma, günümüzde “ev” olarak bilinen konutlara sahip olmak için ciddi bir maddi birikim veya borç yüküne girmek zorundasınız. Bir kişi normal şartlarda asgari ücretli çalışma hayatında konut alması için matematiğin tüm formüllerini alt üst etmesi gerekmektedir. Hesap meydanda. Bu barınmaya ulaşma çabası, hayatını devam ettirecek yeme ve içmeden kısacası boğazından kısması gerekmektedir. Yani bu dünyada bir barınmaya sahip olmak oldukça zordur. Bazen oluyor ki, çoğu insanların hayatları en temel ihtiyaç olan barınmaya ulaşamadan göçüp gittiklerini görmekteyiz.
 İnsan kısa olan bu ömür hayatında tatlı veya acı bir mücadele içerisindedir. Belli bir zaman sonra durum öyle bir hâle dönüyor ki, dünyanın bütün yükünü sırtına yüklemiş olduğunun farkına varıyor. Yıpranıyor, sağlığı bozuluyor, hayata küsüyor ve yalan dünya olduğunu anlıyor. “Değmezmiş”  “Çok yıpratmışız kendimizi” diyor ama nafile. Gençliği gitmiş, gücü kalmamış, sıhhati bozulmuş. Velhasıl en sonunda herkes gibi bizlerde “ömür çok kısa” diyeceğiz. Nasihat verme haddime değil ama gerçek olan bunlardır. Seksen beş yaşındaki bir amcaya sordum. “Uzun ömür maşallah” dedim. “Nasıl geçti bu ömür” deyince, “Göz açıp kapama gibi kısa” dedi. İşte olay bu dostlar.