Önce önemsemedim..
   Selamlaşırken; tokalaşmak, öpüşmek ya da kucaklaşmak, “kafa tokuşturmaya”, bir anlamda “toslaşmaya” dönüşünce “Nereden çıktı bu?” demekten kendimi alamadım.
   Bu selamlaşmada; kafalar hafif yana eğiliyor, çapraz bir biçimde alnın sağ ve sol üst tarafları –bazılarının anlatımıyla boynuz yerleri- birbirine vurularak selamlaşılıyor!.
   Rivayet muhtelif; yaygını “Ülkücülerin selamlaşma tarzı” yönünde.. Kökeni, Orta Asya’da bulan da var. Öpüşmekten hijyenik, bünyesel kaygı duyan da var. Ya da -sanki şapur şupur öpüşülüyormuş gibi- “Erkek adam hemcinsiyle öpüşmez” diyen de var.
   Bu selamda bir “ağır abilik”, “koçumsun” havası da var.
   Anadolu insanı asırlardır Türk’üyle, Kürt’üyle, Çerkez’iyle, Laz’ıyla, Alevi’siyle, Sünni’siyle selamlaşırken sarılır, kucaklaşır, tokalaşır, öpüşür.
   Güzel bir gelenektir.
   İnsanın doğasında var olan insani bir davranıştır.
   Öpmek; bizim kültürümüzde vardır.
   Büyüklerin ellerinden, küçüklerin gözlerinden öperiz.   
   Bayramda, vedalaşırken, kavuşunca, buluşunca, af dilerken bile sevgimizi, saygımızı öperek gösteririz. İnsanımız; bayrağını da öper, Kuran-ı Kerim’i de..
   İnsanlar son dönemlerde diğer alanlarda olduğu gibi selamlaşmada da kendi değerlerinden uzaklaşarak “yoz kültür”ünü yaşıyor, bizim kültürümüzle asla ilişkisi olmayan, ırkçılığı çağrıştıran, kafalar tokuşturularak selamlama yapılıyor.
   Önceleri “belli bir grup” arasındaki selamlama şekli giderek yayıldı, çoğu kişi kafa kafaya tokuşmaya başladı.
   Ben de, karşıdan gelen kişinin elini mi uzatacağını, öpeceğini mi yoksa kafasını tokuşturmak için uzatacağını bilmediğimden gardımı almaya başladım.
   Bu nedenle biriyle tokalaştığımda kafasını öne eğerse, “Kusura bakma benim toslamaya hiç niyetim yok” deyip kendimi geri çekiyorum.
   Bu topraklarda insanlar karşılaşınca; eğer yeni tanışıyorlarsa sadece tokalaşırlar.
   Önceden tanışılıyor fakat fazla samimi değilseler; ayrıca yanaklarını birbirlerine değdirirler.
   Eğer samimi ve yakınlarsa kucaklaşır hatta yanak yanağa öpüşürler..
   Fakat asla kafa kafaya “toslaşmazlar”.
   Böyle bir geleneğimiz yok.
   Ben sıkıca tokalaşmadan, yakınım ise kucaklaşmadan yanayım.
   Bu samimiyettir, içtenliktir.