'Cep' düşmezse biz düşeriz!

Hayatımıza füze hızıyla daldı. Öyle de kaldı.
Her ortama girdi. Kullanımda bizi dünya rekortmeni bile yaptı.
Büyülendik adeta, elimizden düşmez oldu.
Böyle olunca da bir düşen lazım değil mi?
Bu da kendimiz olmayalım… Anlatalım.
                             …
Şehreküstü metro istasyonu. Metro platforma yaklaşıyor. Yolcular da vagonlara.
Gencin elinde cep telefonu, gözü ekranda. Arada bir tuşlara dokunuyor.
Önüne bakmadan vagonlara doğru intikal halinde.
Ayağı takılınca da olan oluyor.
Sendeleyip boylu boyunca yere düşüyor.
Ani bir hamleyle kalkıyor. O da ne! Tüm ilgisi yine telefona.
Kalabalıkla birlikte giriyor içeri, hep cep’te dikkati.
Vagon yol alıyor, gözler ekranda parmaklar yine hareketli.
                               …
 
Bir başka gün Nilüfer metro istasyonu yakını.
Genç kız hızlı adımlarla metroya yönelmiş.
Eli ve bakışı cep’e adeta yapışmış.
Bastığı çukurun kabahati ne? Kızımız yerlerde.
Çevreden koşanlar var ama ayağa kalkıyor.
Cep halen elinde. Düşen çantası ise kaldı geride.
Sesleniyorlar, dönüp alıyor sessizce.
Yine hızlanıyor adımlar, düşmeyen cep yine elde
Nerde kalmıştık dercesine…
                        …
Cep telefonu ya elde ya da kulakta.
Olur olmaz yerlerde, en başta toplu taşıma araçlarında kullanımda.
Kendimizi öylesine kaptırmışız ki ne ailevi sorunlar kalıyor anlatmadık ne de iş ortamında yaşananlar.
Adeta naklen yayın, çevredekiler dinleme modunda.
Tuhaflıktan da öte bir durum.
               …
Sözün burasında bir Temel fıkrası iyi gider:
Temel otobüste cep telefonu ile konuşuyormuş, yolcular uyarmış:
-Otobüste cep telefonu ile konuşmak yasak.
Temel telefonun öbür ucundaki arkadaşını uyarır:
-Ula Cemal, otobüste telefonla konuşmak yasakmış,sen konuş ben tinleyeyum.
                                  …                              
Sözün özü: Yaşananlar kara mizah örneği… Biteceğe de benzemiyor.