Geçenlerde Cumalıkızık’taydım..
Osmanlı döneminin konut dokusunu, mimarisini günümüze taşıyan Cumalıkızık evleri, görenleri bambaşka bir dünyaya götürüyor. Beni çocukluğumdaki, “daima genç kalanlar”ın geçmişinde yaşadığı bahçeli, sıcacık, içten evlere.. Hani şu; dış bahçe kapısından avluya girdiğinizde; çiçek kokularının “anne kokusu”na karıştığı, bir tarafında dut, erik, nar ağaçlarının olduğu, büyük parça taşlı, ağacında hazır salıncaklı, bir tarafında ocaklı, kaynayan kazanlı, seni bağrına basmaya hep hazır olan, kapıları “kilit bilmez” o güzelim eski evler..
Sözü uzatmadan;
Hümeyra Gün’ün bizi o günlere götüren, yürek kabartan satırlarına kulak verirsek..
“Eski evler kadim dostlar gibidir.
Hep hazırdır seni bağrına basmaya.
Kapıları kilit bilmez.
Açar girersin..
Avlusuna attığın ilk adımda,
karşılar seni tanıdık kokular.
Ah, kaynayan reçel,
Anne şefkati gibi çorba,
Vefayı anımsatan kahve,
Şifacı bir el gibi
dokunur kanayan yerlerine.
İçin ısınır aniden.
… Teklifsizce dalarsın odalarına..
Uzanmıştır çocukluğun
ak saçlı ninenin dizine.
Gezinirken elleri saçlarında,
iyilerin hep kazandığı bir masalda
kötüleri kovarsın Kafdağı ‘nın arkasına.
… Mutfakta pişmiştir akşamın nevalesi.
Çoktan ayrılmıştır komşu teyzenin hakkı.
Birazdan sokak kapısı açılır gıcırtıyla.
Gelmiştir evin babası.
Koşturur çocukluğun, koşturur sevinçle.
Uzatırken terliklerini, sarılırsın dizlerine.
‘Bana ne getirdin ‘der, açarsın avuçlarını.
Vardır cebinde mutlaka
kağıda sarılmış bir lokum
ya da bir avuç akide şekeri.
… Dışarıda kar boran olsa da, hiç üşümezsin
Sıcacıktır eski evler.
Duvarlarına sinmiştir sevgiler.
Zaman yorar ya her şeyi.
Yıpranır onlar da gün be gün.
Ama hiç şikayet etmeden
saklarlar anılarımızı.
Anlatırlar unutulmuş zamanları
….Bilmezler ki;
Çoktan gözden çıkardık onları.
Bilmezler ki;
Kadim dostlukların bittiğini.
Kimsenin ardına bakmadığını,
Evlerin bir türlü ısınamadığını,
Yüreklerin hep üşüdüğünü..
Bilmezler ki..”
Satırlar, ne de çok şeyler anlatıyor.
