Dünya hayatı içinde bir o yana bir bu yana yuvarlanıp gitmekteyiz.

Her gün yeni bir şeyler öğrenmemize fırsat vermektedir.

Gerek ticari hayatımızda gerekse insanlarla olan münasebetimizde temkinli bir adımımız geride pozisyon almaktayız. Tabi bunlar bir günde tecrübe edilmiş hadiseler değildir.

Kim bilir kimlerden ve hatta en güvendiğinizden ters köşe olmuşuz da bu hale gelmişizdir.

Dönem dönem kişilerin geçmişinde bir takım bu tür darbelerle karşılaşmış olması insanı ister istemez ürkek yapmıştır. Nerede o “sözümüz senet” gibi sözler artık yok oldu.

Mal alım satımda ne sözün ne ‘senet’in ve ne de ‘çek’in güvenirliği kaldı.

Bu arada dürüst davrananlara sözümüz yok.

Esnaf için en kötü ruh hali, kapıdan içeri giren her müşteriyi güvensiz profil gibi görme hali oluyordur.

Bu güvensizlik durum gün geçtikçe daha da artmaktadır.

Açık hesapla çalışan kişilerin sayısı yok denilecek kadar azdır.

Hal böyle olunca yine devreye bankalar girmektedir.

Esnaf sattığı ürünü kredi kartıyla tahsil ettikten sonra gerisini banka düşünsün demektedir.

Tabii haklı olarak ben bu parayı bankadan garanti alırım rahatlığı içerisindedir.

Kişi ise bankaya borçlanmış olup ister ödesin, isterse ödemesin onu kendisi bilecektir.

Genelde bankalar ödemeyi tam ve zamanında yapanları sevmedikleri için onlarda, asgari tutarı ya da geç ödeme yapılsa da gecikme faizini alalım diye pusuda beklemektedirler.

Tekrar başa dönersek şayet bizler bu güven meselesini sarsmayıp, aldığımız borçlar için ödeme gününe sadık kalıp sözümüzü tutsaydık, arkadaşımızda, eşimizde, dostumuzda bizim yanımızda olur, en yakınımıza karşı kredimizi bitirmez bankalarda ihtiyaç kalmazdı.

Bizler yanlış yapıp bankaları dost edindik ve halen onları beslemekteyiz.

Suçlusu yine biziz.

Bankalarla ilişki tek taraflı menfaat ilişkisi olup en tehlikeli birlikteliktir.

Artık toplumdaki herkesin güven veren esnafa, güven veren müşteriye ihtiyacı var.

Tekrar bunu tesis etmeliyiz.