İnsanoğlunun ihtiyaçları pek çoktur. Bu ihtiyaçlarını karşılamak için gece gündüz demeden
koşturur durur. Bazılarını karşılar bazıları ise hayal olur. Yıllar geçer ve bedenen
yıpranmışlıklar olur, hastalıklar başlar, yaşam ve hayattan lezzet almaz olur. Fani ve yalan bir
dünyaymış der ama artık iş işten çoktan geçmiş olur. Yaşanmış koca bir ömür artık onun
nazarında gözünü açıp kapama kadar an oluvermiştir.
Yani insanoğlu aslında ne istediğini tarif bile edemiyor. Çünkü sahip olduklarının hep bir
sonrası var mı? diye merak içindedir. O düşünce dahi ona rahatsızlık vermektedir. Her şeye
sahip olduğunu zan etmesi bile aslında bir zandır. Tam manasıyla sahip olmadığını ve ona ait
olmadığını farkına varmasıyla yine onu hüzünlenmeye sevk edecektir.
Evet, her şey bir emanettir. Bir imtihandır. Geçicidir. Belli bir zaman dilimi içerisinde
insanoğluna verilmiş bir oyalanmadır. Yaşanılan dünyanın bile bir ömre tabi olmasından
anlaşılacağı üzere her şey fanidir. Buna karşı insanoğlunun ruhu baki ve daimi şeylere karşı
bir meyli ve hevesi bulunuyor. Kaybolan şeyler onu üzüyor. Asıl olan ise fani olan şeyler
üzerine uzun vadede hayal kurmamak ve devamlı elimizde kalacakmış gibi sahiplenmemek
gerekmektedir. Dünya ya karşı insanoğlu aslında Cenneti hayal ediyor. Cennet ebedidir. Baki
olana talip olmak bu fani dünyadan geçmektedir. Dersimize iyi çalışmalıyız. Yaratıcının emir
ve yasaklarına göre hareket etmeli ve bu dünya’yı bir misafirhane gibi görüp ona göre
davranmalıyız.