Peygamber efendimiz(SAV) zamanında ashabın içinde bir de Ashabı Suffa denen bir grup vardı.
Bunların işi zikir ile meşgul olmaktı.
Bunlar kalbi rabıta ile birbirine bağlı idiler. 
Birinin ayağı taşa çarpsa hepsi aynı anda acısını duyardı.  
Bir gün ashabtan biri Ashab Suffa hakkında Efendimize soru sordu:
Ya Rasulullah bu Ashab Suffa ne iş yaparlar.Savaşa gelmezler devamlı Suffa’da yaşar dururlar. Bunların sebebi hikmeti ne ola ki?
Bunun üzerine Peygamber Efendimiz o ashabı alıp Ashabı Suffa’nın yanına götürdü. Ashabı Suffa’dan birisini çağırıp parmağına bir iğne batırdı.
Ashabı Suffa’nın parmağı kanıyordu.
Bir de baktılar ki 40 Ashabı Suffa’nın birden hepsinin de aynı anda parmağı kanıyordu. 
Aralarında böylesine büyük bir rabıta (bağ) vardı.
*** 
Bugün de Ashabı Suffa’nın yolunda giden maneviyat ehli kimseler vardır. 
Bunlar mürşidi kâmillerin manevi terbiyesi ile seyri sülük yolunda ilerlerler ve nefsin ve şeytanın hile ve tuzaklarına karşı kendilerini korumaya çalışırlar. 
Bu yola kısaca tasavvuf yolu diyoruz.
Mevlana Celaleddin Rumi nasıl şeyhi Şemsi Tebrizi’nin, Yunus Emre de Taptuk Emre’nin derğâhında nefislerini terbiye ettiyseler bugün dahi bu yolun inceliklerini uygulayarak manevi terbiye yoluna giren salikler vardır.
İnsanın zahiri yönü olduğu gibi manevi yönü de vardır ve bunun ıslah edilmesi gerekir.
Aksi halde insan nefsinin zebunu olur.
Bu yolun inceliklerini bilen maneviyat yolunun profesörleri diyebileceğimiz mürşidi kamillere ihtiyaç vardır.
Ehli sünnet itikadina sahip mürşitler insanlar için bir nimettir ve kıymetini bilmemiz gerekir.
Bunlar kıyamete kadar yeryüzunden eksik olmayacaktır.
Sadece zahir ilmi ile olmaz.
Maneviyat ilminden de istifade etmemiz şarttır.
Tek kanatlı kuş uçmaz. 
***
İslâm tarihini incelediğimiz zaman maneviyat yolu önderlerinin irşadlarının önemini görürüz.
Bugün de baktığımızda silsile yoluyla gelen Allah yolunun erenlerinin varlıklarına rastlıyoruz.
Önemli olan her türlü hurafeden uzak ve Hz. Peygamber Efendimizin (SAV) sünnetin yaşayan ve yaşatmaya çalışan gerçek Allah dostlarını bulup onlardan manen istifade etme yoluna gitmektir.