Şikayetçiyiz, her şeyden…

Çocukların köşe başlarında yıkılıp kalmalarından, uyuşturucu kurbanı olmadan…

Taciz, tecavüz olaylarından…

Hep şikayetçiyiz…

Ve hep bir ağızdan, bunlar insan değil demeyi biliyoruz…

Ve hep bir ağızdan olayları protesto ediyor, kınıyoruz da…

Ne değişiyor?

Şiddetin kaynağını kurutabiliyor muyuz?

Kişilik bozuklukları neden oluyor diye kafa yoruyor muyuz?

Yok…

Milli Eğitim, velileri bilinçlendirmek için mesajlar atıyor…

Bir örnek mi?

‘Fiziksel şiddete maruz kalan çocuklarda; kişisel gelişimde bozukluk, korku ve kaygı, içe dönük, çekingen kişilik, sosyal uyum bozukluğu, saldırganlık, alkol, madde bağımlılığı, dikkat eksikliği, güvensizlik ve sağlık problemleri görülmektedir.’

Her kelimesinin doğruluğundan eminiz…

Peki çocuklara şiddeti kim uyguluyor ülkemizde?

Yaşadığı çevre, kendi aile ortamı, okul ortamı…

Bu da demektir ki, o çevrenin düzelmesi, okul ortamının düzeyinin yukarıya çekilmesi şart…

***

Nedense bataklığı kurutmamız mümkün olmuyor, çünkü bu bireyleri aşan, ülkenin eğitim politasının düzeyi ile ilgili…

Kala kala bize, sivrisineklerle mücadele kalıyor.

Onu yapabiliyor muyuz?

O da çok mümkün değil…

Çünkü yıllardan bu yana, bizlere şartlandırılan bazı kalıplaşmış tutumlarımız var.

Karı koca arasına girilmez…

Çocuğunu sever de döver de…

Oysa şiddete yönelik apartmanlarda yaşanan olaylarda, bağrış, çağrışlar duyduğumuzda, sessiz kalmasak, bir zili çalsak, bir 155 arasak… Belki yaşanacak bir şiddet olayını, bir ölümü geçici bir süre de olsa engelleyeceğiz.

Çok şeyde söylemek, şiddetsiz, tacizsiz, tecavüzsüz Türkiye dilemek kolay değil, hele hele devenin idrarında mucize aranıyorsa…