Şimdi size iki soru soracağım ve yazının içinde cevaplandıracağım. Birincisi ‘’Nedir dostu arkadaştan ayıran, nedir dostu dost yapan?’’ İkincisi ise ‘’Nedir dostu ebedi kılan?’’
İlk olarak birinciyi cevaplandırmak istiyorum. Doğru ikisi de alelade insanlar değillerdir ama arkadaşınla paylaşabileceğin, konuşabileceğin şeyler kısıtlıyken dostunla paylaşabildiğin şeylerin bir sınırı yoktur.
 Arkadaşın seni bırakınca üzülürsün ama dostun seni bırakınca kahrolursun. Arkadaşlık sonludur, dostluk ebedi. İşte bunlardır bu iki kavramı birbirinden ayıran.
Şimdi gelelim ikinci soruya. Dostluğu ebedi kılan nedir bilir misin? Dışarıda konuştukların, paylaştıkların değil; içinde hissettiklerindir, vefadır, merhamettir, sevgidir, dürüstlüktür, güvendir, saygıdır, kendi menfaatinden önce dostunu düşünmektir, cesarettir, sabırdır. Bu yüzden dosttur dost dediğin. Bu duyguları hissetmeyen ne birinin dostu olabilir, ne de bir dosta sahip olabilir.
Velhasıl kelam eğer dostun olsun istiyorsan şayet, ya bu duyguları hissedeceksindir, ya da hisseden birini bulman gerekmekle beraber sen hissetmedikçe başkası hissedemez.
Çok sevdiğim bir söz var. Onunla yapacağım finali. ‘’ Etrafımda kimse olmadığından değil yalnızlığım; yalnızlığımı paylaşacak kimse olmadığından yalnızım…’’ Benden size bir tavsiye etrafınızda kuru kalabalık olacağına ve bunlar size yük olacağına sıkıntı yaratacağına, siz gel dediğinizde ‘’Nereye?’’ siz yap dediğinizde ‘’Neden?’’ diye sormayan bir dost kitleniz olması dileklerimle…