Satranç, yaşama çok benzer.
   Bu oyunda; şah, vezir, filler, atlar, kaleler ve piyonlar vardır.
   Bunların bazısı güçlü, bazıları zayıftır..
   Bazıları oyunun başında işe yarar, bazılarıysa sonunda…
   Bu oyunda ‘Şah’ isen, kazanmak için hepsini “kullanmak” istersin.
   En çok da piyonları..
   Bu oyunda en önemsiz taş; ‘Şah’ için kendini feda etseler de piyonlardır.
   Şah, oyunu kazanabilmek için piyonlarını hiç düşünmeden, gözünü bile kırpmadan verir.
   Zaten bu oyunda önemli olan; Şah’ın “mat” etmesidir.
   Ötesi boş..
   Ve hatta Vezir bile çıkar, “Şah varken, vezire gerek yoktur” diyecek kadar kendini inkar bile eder..   
   Zorda kalındığında; şah, vezir, filler, kaleler, atlar yine kendini, birbirlerini korumasını bilir.
   Çünkü onların değeri, hareket kabiliyetleri piyonlara göre daha çoktur.
   Bu oyunda hamle de çok önemlidir.
   Düşünmeden hamle yaparsan; hata yaparsın, kaybedersin.
   Bu oyun aslında, bir anlamda da “takım oyunu”dur.
   Öyle olmalıdır.
   Ancak sadece Şah olarak kendini düşünür, veziri, filleri, atları düşünmeyip onları öne sürüp feda edersen, yine kaybedersin. Bu oyunda onlara hep ihtiyacın vardır.
   ‘Şah’ için adeta çırpınan “piyonlar” hep açıkta kalır.
   Şah, bir taraftan karşı taraftaki piyonları sürekli yok etmeye çalışsa da, kendi tarafındaki piyonlar da “Yahu ben de bir piyonum, aynı oyun bana da oynanıyor” demez. Diyemez..
   Sonunda bu oyunda bütün piyonlar yok olur..
   Piyonlar bir sonraki oyun başladığında da akıllanmazlar.
   Sürekli kendilerini kullandırırlar.
   Bu oyunu oynarken; önemsemediğimiz, hatta feda edilen piyonlardan bazıları gün gelir “vezir“ bile olabilir. Aslında adı vezir, kendi piyondur. O yüzden piyonlar, umut az da olsa, “bir vezir olursam” diye kendini kullandırır, yedirir..
   Her şey bir yana; sonunda Şah da olsanız, oyun tahtasında yalnız kalırsınız.
   Bir de şunu unutmayın; oyun bittiğinde harcadığınız ya da yedirdiğiniz tüm piyonlarla, vezir, fil, kale, at demeden hep birlikte “aynı kutunun” içine konulursunuz.
   Aynı yaşamda olduğu gibi..
   Herkes bir gün; günahlarıyla, sevaplarıyla, hatalarıyla, yanlışlarıyla, doğrularıyla, iyilikleriyle, kötülükleriyle birlikte  “4 kollu kutu”ya konur.
   Satrancın da yaşamın da adaleti işte budur..