Yalnızlık…
Nedense ilk akla gelen yoksunluk oluyor.
Olumsuz bir hava esiyor, depresif haller anlatıyor gibi…
Oysa, her insanın, hava gibi, su gibi yaşaması gereken, yaşadığını hissetmesi için, yalnızlığın keyfine varması şart…
Kalabalığın ortasında yalnızlığın yarattığı duruma o kadar çok alıştık ki…
Yalnızlığın çokluğunu unuttuk.
Nasıl ki insan, gece başını yastığına koyduğunda, günün muhasebesini yaparsa, o yalnız anlarında, nasıl ki doğruyu yanlışı sorgularsa, yalnızlığın getirdiği iç hesaplaşma halini yaşar aslında.
İnsanın kendine zaman ayırmasıdır, yalnızlık.
Dedikodudan, vesveseden kurtulma halidir.
Arınma halidir.
Kendi kendine yaptığı tatlı sohbettir, yalnızlık.
Hayal kurabilme, kendine dönebilme halidir.
Yalnızlık, Allah’a mahsustur.
Bakın Allah aşkıyla yaşayan Yunus Emre’ye, Mevlana’ya…
Yalnızlığı seçmişlerdir.
Uç nokta belki ama, dünyadan ellerini ayaklarını çekmişlerdir.
O denli olmasa da, sizi bilemem ama, ben zaman zaman yalnızlığı severim.
Yalnızlığa ne teklif ederseniz kabul eder, kahve içmeyi, kendine güzel bir yemek hazırlamayı, kitap okumayı, gökyüzünü izlemeyi, dalıp dalıp uzaklara gitmeyi…
Çokta alışmamak lazım kendisine sinsidir sokulur bırakmak istemez.
Arada bir tercih edildiğinde güzeldir.
Zaman zaman yalnız kalabilmek güzeldir vesselam.