“Yenilmişsem/ Elim kolum bağlı.
   Boynumda yağlı ip/ Gelip dayanmışsam darağacına
   Dudaklarımda yarın/ Gözlerim yarınlarda
   Kapılar kapalı/ Tutulmuşsa gece/ kapkara yollar.
   Sıcacık bir sevgi/ sunmayacak mıyım/ insanlara?
   Bakmayacak mıyım yarınlara,
   Seslenmeyecek miyim insanlara?”
   Deniz GEZMİŞ
   (Not defterinden çıkan son şiiri)
   … Dün günlerden;
   Deniz, Yusuf, Hüseyin idi..
   Ayrı şehirlerde doğdular.
   Farklı kültürlerde büyüdüler.
   Ama “aynı yolda” birleşti hayatları..
   Bu öyle bir yoldu ki, onun için hayatlarını verdiler.
   Onlar; “Tam bağımsız Türkiye” istediler.
   Onlar; “ABD’ye, NATO’ya hayır” dediler.
   Onlar; tam bağımsız Türkiye yolunda bazı boykot, işgal eylemlerine katıldılar..
   “Darbe yapmak suretiyle Anayasa’yı ihlal, parlamentoyu kapatmak, devleti ele geçirmek(!)” iddiasıyla yargılandılar.. Mahkumiyet kararları TBMM’de bir kesimin “3’e 3” tezahüratlarıyla onaylandı. Ve, 68 kuşağının en önemli isimlerinden Deniz Gezmiş (25), Yusuf Aslan (25) ve Hüseyin İnan (23) tam 48 yıl önce dün idam edildiler.
   İdam sehpasında taburelerini kendileri tekmeleyecek kadar cesurdular.
   … Deniz Gezmiş idam sehpasına çıkmadan önce;
   “Ben bu yaşta kendimi Türkiye’nin bağımsızlığına armağan etmekten gurur duyuyorum. Biz şahsi hiçbir çıkar gözetmeksizin, halkımızın bağımsızlığı ve mutluluğu için savaştık. Türkiye’nin bağımsızlığından başka bir şey istemedik. Amerikan emperyalizmine ve işbirlikçilerine karşı mücadele verdik. Bundan dolayı ölümden korkmuyoruz” dedi.
   Bugün “3 fidan”ın idamı için el kaldıranlardan çoğu hatırlanmıyor.
   Tarih onları silip attı. Onlar ise yaşıyor..
   Onlar her 6 Mayıs’ta yeniden doğuyor.
   Anıları önünde sevgiyle, saygıyla..